“Μα, έχουμε μπει στους καιρούς της Αποκάλυψης φίλε μου…”
Η φωτιά στην Μαγνησία είχε αρχίζει να προβληματίζει και τους πυροσβέστες και τους κατοίκους των περιοχών γύρω, μέσα σε λιγότερο από μια ώρα είχε φτιάξει ένα πύρινο δαχτυλίδι στην περιοχή, έχοντας περικυκλώσει όσα χωριά βρίσκονταν μέσα στην περίμετρο της.
Ένα από αυτά ήταν η Νέα Αγχίαλος. Θα ήταν άλλη μια από τις πόλεις ή χωριά, που οι κάτοικοι τους κάποια στιγμή θα λάμβαναν επείγουσα ειδοποίηση για εκκένωση, όπως έγινε σε διάφορες ώρες της νύχτας, ή της επόμενης μέρας καθώς οι άνεμοι που έπνεαν με ένταση 7 μποφόρ, λόγω της κλίσης του εδάφους, αλλά και λόγω του μικροκλίματος που δημιουργεί η ίδια η φωτιά, φτιάχνουν ριπές πολύ δυνατότερες, που μεταφέρουν την πυρκαγιά σε άλλα δέντρα που βρίσκονται σε απόσταση από τις φλόγες.
Από το μεσημέρι προς το απόγευμα η πυρκαγιά είχε λάβει μια “στρατηγική” κατεύθυνση προς ένα σημείο ιδιαίτερης σημασίας.
Κατευθυνόταν προς την 111 Πτέρυγα Μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας, που είναι η βάση από όπου απογειώνονται τα περισσότερα F-16 για τις ασκήσεις τους, ή για να κάνουν τις πολύ συχνές – μέχρι τον Φεβρουάριο που ξαφνικά σταμάτησαν – αναχαιτίσεις των τουρκικών αεροπλάνων.
Οι ρεπόρτερ από τα διάφορα κανάλια που βρίσκονταν εκεί μετέδιδαν τα νέα για την εξέλιξη της πυρκαγιάς, όταν λίγο πριν από τις 7 το απόγευμα, ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος, που έκοψε την ανάσα όλων. Ένας μαύρος καπνός σηκώθηκε αρχικά από το σημείο της έκρηξης και μετά από δυο δευτερόλεπτα μια μεγάλη πύρινη φλόγα, όχι όπως αυτές τις πυρκαγιάς, αλλά αλλιώτικη, μια φλόγα εκρηκτική, που απλωνόταν και προς τα πλάγια και προς τα πάω φτιάχνοντας ένα πολεμικό πύρινο τοπίο Αποκάλυψης.
Για λίγα δευτερόλεπτα ήταν σαν να βρεθήκαμε ξαφνικά στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η έκρηξη στην Αγχίαλο, έμοιαζε σαν σημάδι από τον ουρανό, σαν ένα σκηνοθετημένο φινάλε, από τι δυνάμεις της Φύσης, για να καταλάβουμε όλοι ότι κάτι έχει αλλάξει δραματικά και μάλλον αναπότρεπτα.
Αυτό το καλοκαίρι είναι ένα καλοκαίρι που θα το θυμόμαστε και πρέπει να το θυμόμαστε.
Είναι το καλοκαίρι που όλοι είδαμε το Δυσοίωνο Μέλλον.
Είναι εδώ και πολλά χρόνια ή μάλλον δεκαετίες που οι επιστήμονες προειδοποιούσαν για τα αποτελέσματα που θα φέρει στον πλανήτη και στην ζωή μας η κλιματική αλλαγή και η υπερθέρμανση του περιβάλλοντος.
Όταν στην δεκαετία του 1990 οι επιστήμονες προειδοποιούσαν για τους κινδύνους του μέλλοντος υπολόγιζαν, ότι τα πιο δυσάρεστα θα άρχιζαν να εμφανίζονται μετά το 2050 και τα ακόμη πιο δυσάρεστα κοντά στο 2100.
Δεν είχε κανείς υπολογίσει πως μέσα σε δυο δεκαετίες και κάτι ο πληθυσμός του πλανήτη θα είχε αυξηθεί κατά περίπου 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους και ότι τόσο η Κίνα όσο και η Ινδία, που μαζί φιλοξενούν γύρω στα 3 δισεκατομμύρια ψυχές, θα γνώριζαν μια εκρηκτική οικονομική ανάπτυξη και μια καταιγιστική εκβιομηχάνιση χωρίς προηγούμενο.
Μέχρι την δεκαετία του 1980 το βάρος της κλιματικής αλλαγής οφειλόταν κυρίως στις ΗΠΑ και στις χώρες της Ευρώπης, με την μεγάλη βιομηχανία και τα εκατομμύρια αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Στις τελευταίες τρεις δεκαετίες είναι σαν οι εστίες της επιβάρυνσης διπλασιάστηκαν ή και ακόμη πάρα πάνω.
Αν προσέξουμε την ξαφνική επιδείνωση μέσα στα τελευταία δυο χρόνια, χωρίς να είμαστε ειδικοί θα λέγαμε ότι κάποια στιγμή πρόσφατα “ράγισε το γυαλί” ή έπεσε η τελευταία σταγόνα που “ξεχείλισε το ποτήρι”.
Με άλλα λόγια έχουμε ξεπεράσει το σημείο χωρίς επιστροφή και αυτό θα φανεί περισσότερο όσο περνάνε τα χρόνια και αυτό δεν θα είναι ευχάριστο.
Τα καλοκαίρια, οι καύσωνες θα είναι μεγαλύτεροι σε διάρκεια και σε θερμοκρασίες. Και οι πυρκαγιές θα είναι πιο μεγάλες και πιο δύσκολα διαχειρίσιμες’.
Το φαινόμενο του 2023 που κάνει αυτό το καλοκαίρι μοναδικό, είναι το ότι αυτή η εκτεταμένη περίοδος καύσωνα είχε αγκαλιάσει σαν δαχτυλίδι, ολόκληρο τον πλανήτη και αρχίζοντας από την Καλιφόρνια διέσχιζε τις Πολιτείες των ΗΠΑ, έφτανε σε όλες τις χώρες της Μεσογείου , ξεπερνούσε την Μέση Ανατολή και έφτανε μέχρι την Ιαπωνία, ενώ κάπου ενδιάμεσα υπήρχαν καταστροφικές πλημμύρες όπως στην Ινδία, η και τυφώνες που χτύπησαν την Κίνα.
Τα φαινόμενα των τελευταίων ετών και ιδίως τα φετινά έχουν κάνει πολλούς επιστήμονες να λένε ότι η ερημοποίηση των ευρωπαϊκών Μεσογειακών χωρών, έχει ήδη αρχίσει.
Στην Αττική τα δάση συνεχώς μειώνονται, στερώντας μας πνεύμονες πρασίνου, ενώ μερικά από τα δάση κάηκαν για δεύτερη φορά και ενώ βρίσκονταν στο στάδιο ανάπτυξης καινούργιων δέντρων, πράγμα που κάνει αδύνατη την αναδάσωση τους για πάρα πολλά χρόνια.
Η Μεσόγειος καθώς είναι κλειστή θάλασσα, στα επόμενα χρόνια θα αντιμετωπίσει μάλλον μεγαλύτερο βάρος από άλλες γωνιές του πλανήτη. Ήδη από το περασμένο καλοκαίρι πολλοί -χωρίς να δώσουν ιδιαίτερη σημασία – ότι η θάλασσα στα νησιά του Αιγαίου δεν ήταν τόσο δροσερή όσο άλλες χρονιές. Στην Ζάκυνθο η θερμοκρασία της θάλασσας είχε φτάσει του 30 βαθμούς σε κάποια σημεία.
Τώρα που θα αρχίσουν τα μελτέμια και ο καιρός δεν θα είναι τόσο αφόρητα ζεστός, οι περισσότεροι από εμάς στις μέρες των διακοπών τους θα ξεχάσουν και τους καύσωνες και τις πυρκαγιές – αν όπως ευχόμαστε δεν υπάρξει συνέχεια.
Ομως δύσκολα θα ξεχάσουμε αυτό το καλοκαίρι που όλοι είδαμε το Δυσοίωνο Μέλλον.
Εδώ και 13 χρόνια στην Ελλάδα, όλοι έχουμε επιβαρυνθεί ψυχολογικά από τις αλλεπάλληλες κρίσεις που αντιμετωπίσαμε. Τα δέκα χρόνια της οικονομικής κρίσης, δημιούργησαν στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σοβαρά οικονομικά προβλήματα και πολλοί ήταν εκείνοι που βρέθηκαν σε άλλη κατώτερη οικονομικά τάξη. Μόλις καταφέραμε να βγούμε από την οικονομική κρίση αντιμετωπίσαμε την πολλαπλή υβριδική επιθετικότητα της Τουρκίας, που πολλές φορές μα έφερε ένα βήμα πριν από την πολεμική ΄σύγκρουση. Ταυτόχρονα ήρθε και η πρωτόγνωρη για τις γενιές μας πανδημία που επίσης άλλαξε την ζωή μας και μας έκανε για πρώτη φορά να συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πριν ακόμη τελειώσουμε με την πανδημία ήρθε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, που χώρισε τον κόσμο στα δύο, ενώ πολλοί από τη μεριά της Ρωσίας σε συχνές δηλώσεις της έλεγαν πως ένας πυρηνικός πόλεμος δεν είναι απίθανος, κάτι που ως τώρα θεωρούσαμε αδιανόητο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έφερε μια ενεργειακή κρίση που ανέβασε τον πληθωρισμό και έκανε τη ζωή μας οικονομικά ακόμη πιο δύσκολη. Και πάνω σ’αυτό ήρθε και η επιτάχυνση της κλιματικής κρίσης, που από το φετινό δημιούργησε ένα καινούργιο δυστοπικό δεδομένο, που όπως όλα δείχνουν θα γίνεται ολοένα δυσκολότερο τα επόμενα χρόνια. Μαζί μ’ αυτά υπάρχει και η εισβολή της Τεχνητής Νοημοσύνης στη ζωή μας, που δίνει ευκαιρίες για το πολύ καλύτερο σε τομείς της ζωής μας, όπως η ιατρική και η τεχνολογία, αλλά και κινδύνους για το χειρότερο και γνωρίζοντας την ανθρώπινη φύση ξέρουμε πως η κατεύθυνση προς το χειρότερο θα δημιουργήσει νέους κινδύνους που ούτε καν φανταζόμαστε.
Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει στην ψυχολογία όλων μας μια αίσθηση ανησυχίας και αβεβαιότητας, γι αυτό και δύσκολα συναντάς τη αίσθηση της ανεμελιάς που είχαμε σε παλιότερες εποχές.
Περίπου δέκα χρόνια πριν σε μια συνέντευξη που είχα δώσει τότε, ο φίλος που έκανε την συνέντευξη με είχε ρωτήσει πως βλέπω αυτά που ζούσαμε τότε και πως βλέπω το μέλλον.
Η απάντηση ήταν απλή :
“Μα, έχουμε μπει στους καιρούς της Αποκάλυψης φίλε μου…”
