Ο Ozzy Osbourne δεν ήταν ποτέ απλώς ένας μουσικός. Ήταν σύμβολο, μύθος, μια αντιφατική φιγούρα που συνδύαζε το «ωμό», το παράξενο και το ανθρώπινο. Ήταν ο “Βασιλιάς του Σκότους”, που για πολλούς «έκανε τον ίδιο τον ήχο να τρέμει».
Και τώρα, στο ντοκιμαντέρ “Sharon & Ozzy Osbourne: Coming Home”, η κάμερα δεν εστιάζει σε δίσκους και sold-out συναυλίες. Εστιάζει στον άνθρωπο πίσω από τα θρυλικά riffs, στις αλλαγές, στα εκπεφρασμένα «αντίο» και στα μυστικά που κράτησε μέσα του.
Αρχικά, το ντοκιμαντέρ σχεδιάστηκε ως σειρά με τίτλο “Home to Roost”, αλλά καθώς η υγεία του Ozzy χειροτέρευε, τα σχέδια άλλαξαν και αντ’ αυτού προέκυψε μια ενιαία ταινία με βαθιά, συγκινητική διάσταση.
Η πλοκή ξεκινά με την απόφαση της οικογένειας να εγκαταλείψει το Λος Άντζελες και να επιστρέψει στο Ηνωμένο Βασίλειο, στα μέρη που τον είχαν διαμορφώσει. Με φόντο την αγωνία, την αβεβαιότητα και τον καιρό που μετρά αντίστροφα, το ντοκιμαντέρ ξεδιπλώνει μια ιστορία αγάπης, πόνου και επίγνωσης του προδιαγεγραμμένου τέλους.
Στο trailer, που κυκλοφόρησε το BBC την Τετάρτη (1/10), διακρίνουμε στιγμές ρομαντισμού — τον Ozzy αφήνει χειρόγραφες σημειώσεις για τη Sharon — ενώ παράλληλα δεν λείπει και το χιούμορ. Όταν εκείνη λέει πως η ζωή τους είναι “κάπως βαρετή”, αυτός της απαντά: «Δεν θα έλεγα ότι ήμασταν και ποτέ f***ing normal». Είναι μια υπενθύμιση ότι, ακόμη και στα πιο σκοτεινά κεφάλαια, η ζωή τους δεν έχασε την αυθεντικότητά της.
Ένα από τα πιο δυνατά σημεία του ντοκιμαντέρ είναι η αναφορά στο τελευταίο live που έδωσε ο Ozzy με τους Black Sabbath, στις 5 Ιουλίου στο Villa Park του Birmingham, λίγες εβδομάδες πριν φύγει από τη ζωή. Η εμφάνιση αυτή δεν ήταν απλά ένα συναυλιακό γεγονός, ήταν το κύκνειο άσμα, η μεγάλη ομολογία ενώπιον όλων όσοι τον στήριξαν.
Σε μια στιγμή που άγγιξε πολλούς θεατές, μετά τη συναυλία ο αείμνηστος rock star φαίνεται πως είπε στη Sharon: «I had no idea that so many people liked me» (“Δεν είχα ιδέα ότι τόσοι άνθρωποι με συμπαθούσαν”). Αυτή η φράση, γεμάτη ταπεινότητα και ίσως έκπληξη, έγινε σημείο αναφοράς, μια άγνωστη, ανθρώπινη πλευρά ενός δοξασμένου θρύλου. Άλλωστε, όπως σημειώνει η Sharon, «ο Ozzy πάντα ζούσε στη δική του φούσκα».
Πριν από αυτό, τα συναισθήματα κατέκλυσαν τον μουσικό, που κοιτώντας συγκινημένος το κοινό, αναρωτιόταν: «Is this the last song ever?». Η παραγωγή της συναυλίας υπήρξε εύστοχα συμβολική: ένας αποχαιρετισμός που συνδύαζε τον ήχο, την ιστορία, την ευγνωμοσύνη και τη θλίψη.
Αν υπάρχει μια σταθερά σε όλη τη ζωή του Ozzy, αυτή είναι η Sharon. Εδώ, το ντοκιμαντέρ δεν τον αφήνει μόνο· τον πλαισιώνει με τη στάση, τα λόγια και τις μαρτυρίες της συζύγου του. Στις συνεντεύξεις της αναδύεται η αγωνία να προστατεύσει τον «μύθο», να τιμήσει τον άνθρωπο, να μην υπογραμμίσει υπερβολικά τη θλίψη. Το έκανε αυτό και με το αίτημα που έθεσε προς το BBC: να καθυστερήσει η πρώτη μετάδοση του ντοκιμαντέρ, προς σεβασμό στην οικογένεια που θρηνούσε.
Η Sharon μοιράζεται τις αναμνήσεις της: τον Ozzy να αφήνει σημειώματα στο σπίτι, να γελάει με την οικογένεια, να αντιμετωπίζει την ασθένειά του με δύναμη και ταυτόχρονα να αποδέχεται πτυχές του εαυτού του που πολλοί αγνοούσαν.
Σε συνέντευξή της αναφέρθηκε στη φράση του μετά το show: «Δεν ήξερα ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι με συμπαθούσαν», και συμπλήρωσε με σεβασμό για το κοινό των μεταλάδων: «μα όταν κάποιος είναι fan σου, τον έχεις δίπλα σου για μια ζωή».
Από τη μεριά της, μέσα από το πένθος, η Sharon ευχαρίστησε δημόσια τους θαυμαστές για την αγάπη τους, λέγοντας πως σχόλια, αναρτήσεις και μηνύματα της πρόσφεραν παρηγοριά πολλές δύσκολες νύχτες. Επιπλέον, εξομολογήθηκε πως μέσα στη θλίψη της, βρήκε συντροφιά στα πουλιά και μοιράστηκε αυτή τη σύνδεση: «η εμπιστοσύνη που σου δείχνουν λέει πολλά για το πώς νιώθω».
Το ντοκιμαντέρ ως γέφυρα ανάμεσα στον μύθο και στην πραγματικότητα
Το Coming Home δεν είναι μια βιογραφία από αυτές που βλέπουμε συχνά. Δεν πασπαλίζει τον μύθο με γκλίτερ, αλλά τον τοποθετεί δίπλα στο ανθρώπινο, αναπόφευκτο βήμα προς το μοιραίο τέλος. Η δυναμική της σχέσης Ozzy–Sharon, η αγωνία για την υγεία, η αίσθηση χρόνου που σφίγγει, τα εμπιστευτικά “αντίο”: όλα αυτά συνθέτουν ένα πορτρέτο που θυμίζει πως ακόμη και ένας θρύλος είχε και έχει καρδιά.
Αυτό το ντοκιμαντέρ υπόσχεται να δείξει τις αντιφάσεις: έναν άνθρωπο τόσο μαχητικό που θέλησε να κάνει ένα τελευταίο show, έναν άνθρωπο που όταν έφτασε η στιγμή, εξέπληξε με την ταπεινότητά του. Και τη γυναίκα που στάθηκε δίπλα του, αφοσιωμένη, συντονίστρια του μύθου του, αλλά και φρουρός της αλήθειάς του.
Γιατί να το δεις και γιατί να το νιώσεις
Αν αγαπάς τα ντοκιμαντέρ που δεν φοβούνται να κοιτάξουν την αλήθεια πίσω από τη λάμψη, το Coming Home είναι ένα ταξίδι σ’ έναν κόσμο όπου ο ήχος είναι δύναμη και μια υπενθύμιση πως ακόμη και οι πιο μεγάλες φωνές μοιραία κάποια στιγμή σιγούν.
Είναι μια καμπανάκι ότι πίσω από τις τεράστιες σκηνές, τις φωτεινές φιγούρες και τις ιστορικές στιγμές, υπάρχει μια σχέση, ένας χρόνος που μετράει αντίστροφα, και πως αυτό που πραγματικά αξίζει είναι η προσπάθεια να πεις όσα πιο πολλά «ευχαριστώ» μπορείς και προλαβαίνεις — όχι με θεαματικά λόγια, αλλά με μια γνήσια φράση, όπως εκείνη του Ozzy: «Δεν είχα ιδέα ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι με συμπαθούσαν».
Ένα ντοκιμαντέρ που κυλά σαν μουσική μπαλάντα: ρομαντικό, σκληρό, αληθινό. Και, πάνω απ’ όλα, ανθρώπινο.
Πηγή: zappit.gr
