Πέρασε 14 χρόνια με πόνο, προσαρμοζόμενος στην παράλυση από τη μέση και κάτω. Όμως, ο Μουνίμπ αλ-Μασρί Τζούνιορ, 37 ετών, είπε ότι συγχώρεσε τον Ισραηλινό στρατιώτη που τον πυροβόλησε.
Ο Μασρί ήταν ανάμεσα στους Παλαιστίνιους που καλωσόρισαν την αναγνώριση της Παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης από το Ηνωμένο Βασίλειο τον προηγούμενο μήνα, αλλά πίεζαν την κυβέρνηση να προχωρήσει παραπέρα. Η εκστρατεία «Η Βρετανία Οφείλει στην Παλαιστίνη», της οποίας ήταν μέλος ο Μασρί, ήθελε το Ηνωμένο Βασίλειο να ζητήσει επίσημα συγγνώμη για τον, όπως υποστήριζαν, ιστορικό ρόλο του στη δημιουργία της κρίσης στη Μέση Ανατολή, καθώς οι συνομιλίες για την εκεχειρία έφερναν μια επισφαλή ειρήνη στην περιοχή και προκαλούσαν ερωτήματα για το μέλλον της.
Ο Μασρί πίστευε ότι η προσωπική του πράξη ήταν ένα σημάδι του πώς «πολλοί [Παλαιστίνιοι] άνθρωποι ήθελαν να συγχωρήσουν» και να ζήσουν δίπλα-δίπλα ειρηνικά με τους Ισραηλινούς, αν τους υποσχόταν το «δίκαιο μέλλον» που πίστευε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο μπορούσε να βοηθήσει να επιτευχθεί, σύμφωνα με δημοσίευμα του Guardian.
Ο Μασρί βρισκόταν σε μια πορεία τον Μάιο του 2011 – για να τιμήσει την Νάκμπα, την μαζική εκτόπιση εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων κατά τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948 – στο Μαρούν αλ-Ρας, στα σύνορα του Λιβάνου με το Ισραήλ, όταν οι στρατιώτες άνοιξαν πυρ.
Είπε: «Όλοι ήταν άοπλοι, ένα παιδί προσπάθησε να περάσει αυτή τη περίφραξη στα σύνορα – το πυροβόλησαν αμέσως. Το είδα να πεθαίνει, να πέφτει πάνω στο συρματόπλεγμα, με τον πιο φρικτό τρόπο. Και κανείς άλλος δεν προσπάθησε να περάσει μετά από αυτό, ούτε εγώ. Γυρνούσα την πλάτη μου και δέχθηκα πυροβολισμό από εκείνη την πλευρά. Δεν είδα καν το πρόσωπό του. Ήταν ελεύθερος σκοπευτής.
«Ένιωσα την πρόσκρουση, έπεσα αμέσως. Ήταν κάτι που δεν είχα ξαναζήσει ποτέ. Σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή: ‘Έχασα τα πόδια μου ή απλά ήμουν σε σοκ;’ Πήρα την απάντηση σύντομα.»
Η προσωπική μάχη του Μασρί με τον πόνο και τη συγχώρεση
Ο Μασρί, που τότε σπούδαζε πολιτικές επιστήμες στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, υπέστη τραυματισμούς στο νεφρό, στη σπλήνα, στο στομάχι και στο νωτιαίο μυελό και, όπως είπε, ήταν «τυχερός που ήταν ακόμα ζωντανός».
Μετά από «πολύ χρόνο στο κρεβάτι να λυπάμαι τον εαυτό μου», χρόνια θεραπειών και βαριάς φαρμακευτικής αγωγής, πρόσθεσε ότι πρόσφατα κατάφερε να διαχειριστεί τον πόνο του με άσκηση και αντιφλεγμονώδη διατροφή. Χρειάζεται ακόμη αναπηρικό καροτσάκι, αλλά έχει ανακτήσει αρκετή κίνηση ώστε να «περπατάει λίγο» με βοηθήματα. Παρόλο που δεν ξέρει ακόμα ποιος τον πυροβόλησε, ο Μασρί λέει ότι δεν τον θεωρεί προσωπικά υπεύθυνο.
Πρόσθεσε: «Η συγχώρεση είναι κάτι προσωπικό, η προσκόλληση στο θυμό δεν θα μου κάνει καλό στο τέλος. Έχω συγχωρήσει για μένα και για χάρη της ειρήνης.
«Η συγχώρεση είναι βαθιά προσωπική για τον καθένα. [Αλλά] αν υπάρξει μια γνήσια κίνηση για να διορθωθούν τα πράγματα για την ειρήνη, είμαι σίγουρος ότι πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να συγχωρήσουν γιατί νομίζω ότι αυτό είναι στη φύση του ανθρώπου. Αλλά πρέπει να πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις.
«Να μην ζουν υπό απειλή. Ελευθερία κίνησης, να μην ζουν κάτω από την καταπίεση κάποιου. Τουλάχιστον να λαμβάνουν φροντίδα.»
Ο Μασρί, που πιστεύει στη λύση των δύο κρατών «ως βήμα προς τη λύση του ενός κράτους», περιέγραψε την αναγνώριση της παλαιστινιακής κρατικής υπόστασης από το Ηνωμένο Βασίλειο ως «μεγάλο βήμα, αλλά καθόλου αρκετό».
Η νομική προσπάθεια για την αναγνώριση της ιστορικής ευθύνης της Βρετανίας
Τον Σεπτέμβριο, ακτιβιστές, μεταξύ των οποίων ο Μασρί και ο παππούς του, ο παλαιστίνιος φιλάνθρωπος Μουνίμπ αλ-Μασρί, υπέβαλαν νομική αίτηση ζητώντας από το Ηνωμένο Βασίλειο να αναλάβει την ευθύνη για τις φερόμενες ως «σειριακές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου» μεταξύ 1917 και 1948, μια περίοδο που περιλαμβάνει τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και τη βρετανική εντολή για την Παλαιστίνη.
Μια νομική αίτηση είναι μια επίσημη αίτηση προς την κυβέρνηση να δράσει, βασισμένη σε αποδείξεις και νομική ανάλυση, που χρησιμοποιείται συχνά από θύματα αποικιακών αδικιών. Αν η κυβέρνηση δεν απαντήσει, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε δικαστική αναθεώρηση στο ανώτατο δικαστήριο του Λονδίνου.
Ο Βίκτορ Κάτταν, καθηγητής διεθνούς δημόσιου δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Νότινγχαμ, συγγραφέας και σύμβουλος της εκστρατείας «Η Βρετανία Οφείλει στην Παλαιστίνη», είπε για την αίτηση: «Θέλουμε να προκαλέσουμε μια εθνική συζήτηση για να εκπαιδεύσουμε το βρετανικό κοινό σχετικά με το παρελθόν.
«Αυτή η σύγκρουση δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τον ρόλο της Βρετανίας ως αποικιακής δύναμης. Το ήμισυ του [παλαιστινιακού] πληθυσμού που εκδιώχθηκε το 1948 εκδιώχθηκε ενώ η Βρετανία ήταν ακόμα υπεύθυνη για τη νομοθεσία και την τάξη στην περιοχή [και] πολλές από τις τακτικές που έχει χρησιμοποιήσει ο ισραηλινός στρατός επί δεκαετίες μάθανε από τους Βρετανούς.
«Είναι σημαντικό για τους Παλαιστίνιους να κατανοηθεί και να αναγνωριστεί αυτή η ιστορία – είναι κλειδί για την κατανόηση της σύγκρουσης, και αν θέλεις να τη λύσεις, πρέπει να την κατανοήσεις».
