Είναι μερικές φορές που θα προτιμούσες κάποιες ειδήσεις να μην είχαν υπάρξει ποτέ

Σε όλη μου την ζωή πριν από τα τελευταία χρόνια δούλευα σε περιοδικά. Είναι μια εντελώς διαφορετική δουλειά από ότι αυτή στα ηλεκτρονικά Μίντια.

Τότε στα περιοδικά -που ήταν κυρίως μηναία – μόλις έβγαινε το ένα τεύχος, κάναμε ένα συμβούλιο με όλους τους συντάκτες, που έλεγαν τις προτάσεις τους για το επόμενο τεύχος που θα κυκλοφορούσε μετά από ένα μήνα. Ο χρόνος τότε, τουλάχιστον σ’ αυτήν την δουλειά κυλούσε πολύ πιο αργά από ότι σήμερα. Η βασικότερη δυσκολία ήταν να “μαντέψουμε” τι θα έδειχνε επίκαιρο και ενδιαφέρον μετά από έναν μήνα και συγχρόνως να είναι αυτό που θα προκαλούσε το σίγουρο ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μετά ακολουθούσε το πιο ενδιαφέρον και δημιουργικό μέρος της δουλειά, που ήταν να κάνεις την σχετική έρευνα για το άρθρο που επρόκειτο να γράψεις, να βρεις τις μικρές ή μεγάλες άγνωστες πληροφορίες, την κατάλληλη εικονογράφηση και να γράψεις το άρθρο σου. Η στιγμή της ¨ανταμοιβής” ήταν όταν έβλεπες αυτό που είχες γράψει τυπωμένο στο περιοδικό.

Η δουλειά στην ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης είναι τόσο τελείως διαφορετική, που καμιά φορά θυμίζει ηλεκτρονικό παιχνίδι.

Κάθε μέρα οι υπεύθυνοι των Μέσων Ενημέρωσης κατακλύζονται από εκατοντάδες ή και χιλιάδες ειδήσεις μέχρι το βράδυ και πρέπει να έχουν το σωστό κριτήριο να διαλέγουν αυτές που δημιουργούν “θέμα’ και προκαλούν το ενδιαφέρον του κοινού.

Τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει κάτι που είναι ενδεικτικό της εποχής μας. Τα κύρια θέματα, αυτά που διαβάζονται περισσότερο είναι αυτά που θα χαρακτηρίζαμε ως “αρνητικές” ειδήσεις. Ειδήσεις που συχνά εμπεριέχουν τον θάνατο ή άλλες αρνητικές εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Δολοφονίες, καταστροφές, βία ενδο-και εξω οικογενειακή, βιασμοί ανηλίκων και ενηλίκων, δυστυχήματα, πόλεμοι και άλλα σχετικά.

Είναι μέρες που οι πρώτες σελίδες των ηλεκτρονικών Μέσων, θυμίζουν ή νεκροταφείο, ή νοσοκομείο ή αστυνομικό δελτίο και ότι παρόμοιο. Είναι η εποχή μας γεμάτη με τέτοιες ειδήσεις και τα Μέσα απλώς τις απεικονίζουν. Τις συνηθίζουν αυτές τις ειδήσεις αυτοί που εργάζονται στα Μέσα, τις συνηθίζει και το κοινό, παρ’ όλο που εξακολουθούν να τραβάνε κυρίαρχα το ενδιαφέρον.

Κάποτε ο φιλόσοφος Ελίας Κανέτι, στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του “Η Μάζα και η Εξουσία” είχε γράψει, πως ο αναγνώστης ενδιαφέρεται για τέτοιες ειδήσεις γιατί ενδόμυχα αισθάνεται την ανακούφιση, ότι δεν ήταν ο ίδιος το θέμα της είδησης. Κάτι ανάλογο με το ότι κόβουμε ταχύτητα, για να δούμε το έχει συμβεί, αν συναντήσουμε κάποιο δυστύχημα στον δρόμο μας.

Είναι μερικές ειδήσεις που δεν μπορώ να τις συνηθίσω.

Χθες το απόγευμα κατέβηκα για πρώτη φορά σε μια παραλία. Ήταν 7:30 το απόγευμα, η παραλία είχε σχεδόν αδειάσει εντελώς και κάθισα στην άμμο βλέποντας την ανοιχτή θάλασσα προς το νοτιά, όπου την έσπρωχνε ένα ελαφρύ βορεινό αεράκι. Κι έτσι κάπως σαν σε όνειρο έβλεπα τις φωτογραφίες όλων εκείνων των νέων κοριτσιών, που χάθηκαν άδικα, πρόωρα και απρόοπτα φέτος το καλοκαίρι. Οι αρχαίοι Έλληνες, έλεγαν πως ο νότος είναι η κατεύθυνση του θανάτου και γι αυτό όταν κοιτάζουμε προς τον νοτιά στην ανοιχτή θάλασσα, αργά το απόγευμα, υπάρχει μια αδιόρατη αίσθηση μελαγχολίας.

Έβλεπα κυρίως τη εικόνα αυτής της πρόωρα χαμένης κοπέλας της Κωνσταντίνας που έφυγε από τη ζωή το περασμένο Σάββατο. Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί το μοιραίο παιχνίδι που είχε σχεδιαστεί για την ζωή της.

Η Κωνσταντίνα ξύπνησε το πρωί του περασμένου Σαββάτου, σε αυτό που θα μπορούσε να είναι η καλύτερη μέρα της ζωής της. Έκλεινε εκείνο το Σάββατο της τα 24. Είχε τα γενέθλια της. Η καλύτερη ηλικία για μια νέα κοπέλα που αρχίζει σιγά σιγά να ανοίγει τα φτερά της για να μπει στην αληθινά ενήλικη ζωή, που θα γίνει γίνει γυναίκα, που θα γνωρίσει ότι επρόκειτο να της φέρει η ζωή.

Η χαρά για την προετοιμασία των γενεθλίων συνδυαζόταν και με το ότι είχε μόλις πάρει το πτυχίο της στο πιάνο, που ήταν η άλλη μεγάλη της ανάγκη.

Έτσι ξεκίνησε για το ξενοδοχείο όπου είχε κανονίσει να γιορτάσει με τους φίλους και συγγενείς αυτήν την ξεχωριστή μέρα.

Όλα πήγαιναν όπως έπρεπε ώσπου η γιορτή έφτασε στην κορύφωση της.

Η Κωνσταντίνα κάθισε στο πιάνο και άρχισε να παίζει για να διασκεδάσει τους καλεσμένους της που είχαν μαζευτεί τριγύρω.

Δεν ξέρω ποια ή πόσα κομμάτια πρόλαβε να παίξει. Ξαφνικά οι νότες ακούστηκαν παράταιρα, Αίμα άρχισε να τρέχει από την μύτη της Κωνσταντίνας, που μάλλον έχοντας ήδη χάσει τις αισθήσεις της, έγειρε, έπεσε πάνω στο πιάνο και ξεψύχησε.

Κάθε θάνατος είναι μια απώλεια και όταν αυτός που φεύγει είναι νέος η απώλεια γίνεται τραγική.

Ποιος; Ποια Μοίρα μπορούσε να έχει σχεδιάσει αυτό το πλάνο για την Κωνσταντίνα; Σε ποιον να το καταλογίσεις; Ψάχνεις τις απαντήσεις αλλά δεν υπάρχουν. Αυτός ο έτσι μοιραίος θάνατος της Κωνσταντίνας, για κάποιο λόγο χαράκτηκε στο μυαλό μου.

Λένε πως όλα στην ζωή μας είναι καθορισμένα. Όλοι είμαστε τροχοί σε μια μεγάλη μηχανή που έχει προσχεδιάσει τα πάντα για μας.

Αλλά δεν ήταν ΄μόνο η Κωνσταντίνα. Ήταν και άλλα πολλά νέα κορίτσια που έφυγαν άδικα και πρόωρα μέσα στο καλοκαίρι.

Η 20χρονη Δέσποινα που έκανε μια βόλτα με το ηλεκτρικό της ποδήλατο. Έπεσε σε έναν βράχο και δεν ξανασηκώθηκε ποτέ.

Η μικρούλα 14χρονη Χριστίνα στην Πάτρα που έχασε την μάχη για τη ζωή και οι γονείς της δώρισαν τα όργανα της για να ζήσουν άλλοι.

Μια άλλη κοπελίτσα συνοδηγός σε ένα δυστύχημα που έχασε επίσης τη ζωή της.

Και ήταν κι άλλες. Νέα κορίτσια που έφυγαν πρόωρα.

Και είναι κι αυτοί που μένουν πίσω. Οι γονείς, που η ζωή τους από δω και πέρα θα ρυθμίζεται από αυτήν την τραγωδία.

Είχα και έχω ακόμη έναν φίλο. Τον Τάκη, τον δάσκαλο μου στο τένις. Δεν ήταν σχέση δασκάλου-μαθητή. Γίναμε και είμαστε ακόμα φίλοι.

Ο Τακης ο δάσκαλος μου είχε αποκτήσει ένα αγοράκι και μετά απέκτησε κι ένα κοριτσάκι. Κάποια στιγμή το κοριτσάκι του αρρώστησε από κάποια γρίπη ή κάτι τέτοιο και επειδή έκανε υψηλό πυρετό την πήγαν στο νοσοκομείο. Θα έβγαινε σε λίγες μέρες, αλλά δεν έγινε έτσι, Κόλλησε ενδονοσοκομειακή λοίμωξη και το ταλαιπωρημένο της κορμάκι δεν άντεξε. Άφησε την τελευταία της πνοή εκεί.

Ο Τάκης ήταν συντετριμμένος. Παρ’ όλα αυτά επειδή έπρεπε να φροντίζει και την οικογένεια του, ήταν κάθε μέρα στα μαθήματα του.

Ήταν εκεί το σώμα του , γιατί με τόση πείρα, μπορούσε να κάνει και μηχανικά τα μαθήματα του. Αλλά το πνεύμα του και η ψυχή του δεν ήταν εκεί. Ήταν στην κόρη που είχε χάσει.

Ένα από τα επόμενα απογεύματα που θα κάναμε μαζί μάθημα , πήγα κοντά του και τον αγκάλιασα. “Έλα να κάτσουμε εδώ λίγο” του είπα και καθίσαμε και οι δυο στον πάγκο. “Μπορώ να καταλάβω τον πόνο σου” του είπα “αλλά αυτό δεν λέει πολλά. Εσύ τον ζεις και είναι ο σταυρός σου, που ποιος ξέρει γιατί, σου έλαχε να τον σηκώσεις. Έχεις να ανέβεις ένα μακρύ και ανηφορικό μονοπάτι. Το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ είναι να περπατάω απλώς δίπλα σου σ’ αυτήν την ανηφόρα κι αν ποτέ χρειαστείς ποτέ να πάρεις ανάσα, κάν’ το ότι ώρα και να ‘ναι και μακάρι αυτό να μπορεί να σου προσφέρει κάποια ανακούφιση. Ο θάνατος της κόρης σου θα είναι από δω και πέρα το μέτρο που θα ζυγίζεις τα πράγματα της ζωής” .

Κάθισα λίγο ακόμη εκείνο το απόγευμα στην παραλία, μέχρι που είχε σχεδόν βραδιάσει.

Κάποια στιγμή φύσηξε ο άνεμος, πήρε τους κόκκους της άμμου και τους σήκωσε ψηλά.

Κάποιοι πέσαν εδώ κάποιοι εκεί και κάποιοι στην θάλασσα.

Χάθηκαν μαζί με τις εικόνες των χαμένων κοριτσιών αυτό το καλοκαίρι…

https://lyricstranslate.com/en/kansas-dust-wind-lyrics.html