Βασισμένο κυρίως στη γοητεία και την επιτυχία του πρώτου μέρους, η «Ζωούπολη 2» επιλέγει να εμβαθύνει στις σχέσεις, τη δυσπιστία ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες και τις προσωπικές κρίσεις των ηρώων, χωρίς ωστόσο να γίνεται ουσιαστικά πιο ώριμη ή συναισθηματικά πυκνή. Ξεχωρίζει για την αυξημένη φιλοδοξία της και τη διάθεση να αξιοποιήσει σε βάθος τη δυναμική οικειότητας που έχει ήδη χτιστεί χάρη στην αρχική ταινία — και ενώ μοιάζει ασήμαντο, τελικά στο «ζύγι» είναι άξιο προσοχής.
Η Judy (η αστυνομικίνα λαγός) και ο Nick (η αλεπού – πρώην απατεώνας) είναι πλέον επίσημα ζευγάρι. Μετά από μια αποτυχημένη επιχείρηση εξάρθρωσης συμμορίας απατεώνων, η οποία προκαλεί χάος και πανικό στην πόλη, ο προϊστάμενός τους τούς αφαιρεί κάθε αρμοδιότητα ενεργού δράσης. Αυτό όμως δεν τους αποθαρρύνει. Οι επιλογές που θα ακολουθήσουν ως συνέπεια αυτής της αποτυχίας ταράζουν την οικογενειακή τους ηρεμία. Τα αδιάσειστα στοιχεία που είχαν συγκεντρώσει πριν καταρρεύσει η επιχείρηση σχετίζονταν με ένα φίδι που επιχειρούσε να κλέψει ένα πολύτιμο μνημείο της πόλης: το βιβλίο που αποκαλύπτει την αληθινή καταγωγή της Ζωούπολης.
Καθώς η μεγάλη βραδιά της γιορτής φτάνει, το φίδι εμφανίζεται παρασκηνιακά για να δράσει. Παρά την απαγόρευση να ενεργήσουν ως αστυνομικοί, η Judy και ο Nick μεταμφιέζονται και διεισδύουν στη δεξίωση με σκοπό να αποκαλύψουν τις προθέσεις του επικίνδυνου ερπετού — μιας κατηγορίας ζώων που εδώ και χρόνια θεωρείται ότι δεν κατοικεί πια στη Ζωούπολη. Όμως κάτι πηγαίνει ξανά στραβά και βρίσκονται μπλεγμένοι σε ακόμη μεγαλύτερο χάος, αυτή τη φορά έχοντας ανακαλύψει ένα κρίσιμο μυστικό: τα φίδια δεν εκδιώχθηκαν ποτέ από τη Ζωούπολη· αντίθετα, συμβίωναν ειρηνικά με τα υπόλοιπα ζώα και μάλιστα ήταν πρωτοπόροι στη διακήρυξη της δημοκρατίας της πόλης.
Η απόφαση των δημιουργών να «ραγίσουν» τη γνωστή δυναμική του αγαπημένου διδύμου Χοπς–Γουάιλντ είναι σίγουρα τολμηρή, έστω κι αν αποτελεί μια σχετικά ασφαλή επιλογή. Η ταινία ξεκινά με εντάσεις μεταξύ τους — όχι με προδοσίες, αλλά με ρεαλιστικές ρωγμές: προβλήματα συνεργασίας, δυσκολίες επικοινωνίας, τις κλασικές φθορές που συσσωρεύονται σε κάθε σχέση που λειτουργεί υπό πίεση. Η προτεινόμενη «θεραπεία συνεργατών» με τον απολαυστικό Dr. Fuzzby είναι και ξεκαρδιστική και ουσιαστική, λειτουργώντας ως καθρέφτης των αδυναμιών τους και υπενθυμίζοντας ότι η εμπιστοσύνη χρειάζεται συνεχή φροντίδα, ακόμη και ανάμεσα σε δύο ήρωες που συχνά θεωρούμε αλάνθαστους.
Ο νέος κακός της ιστορίας είναι σαφώς πιο σύνθετος απ’ όσο δείχνει αρχικά. Ο Γκάρυ Ντα’ Σκέικ δεν είναι ο τυπικός μοχθηρός χαρακτήρας της Disney. Δεν είναι ένας ακόμη «Κα» από το «Βιβλίο της Ζούγκλας» ούτε ένας δεύτερος «Σερ Όφις» από τον «Ρομπέν των Δασών». Ο Γκάρυ έχει παρελθόν, τραύματα και ιδεολογίες που συνδέονται βαθιά με την ιστορία της πόλης. Μέσα από αυτόν, η ταινία εξερευνά ένα σημαντικό θέμα: τη θέση των ερπετών σε μια κοινωνία κυριαρχούμενη από θηλαστικά, αλλά και την ανατροπή των βεβαιοτήτων μας σχετικά με το ποιος είναι πραγματικά καλός και ποιος μοχθηρός. Συχνά, οι «φαινομενικοί προστάτες» της πόλης αποδεικνύονται πιο επικίνδυνοι από αυτούς που κατηγορούν.
Ο Γκάρυ —ένα κράμα χαριτωμένου και απειλητικού πλάσματος— λάμπει κυρίως όταν κινείται στις ηθικές γκρίζες ζώνες. Οι αποκαλύψεις γύρω από το «βιβλίο της ιστορίας της Ζωούπολης» και τα μυστικά που θέλει να φέρει στο φως αποτελούν μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας, προσδίδοντας ένα πολιτικό υπόβαθρο που σπανίζει στις σύγχρονες ταινίες κινουμένων σχεδίων.
Η συνύπαρξη των Τζούντυ, Νικ και Γκάρυ δημιουργεί μια σειρά από κωμικές σκηνές που ακροβατούν ανάμεσα στο slapstick και το situation comedy. Αυτή η «τριπλέτα ανάγκης» προσφέρει μερικές από τις πιο διασκεδαστικές σεκάνς και παράλληλα ωθεί την Τζούντυ να υπερβεί κλασικά στερεότυπα — μια ωραία αντανάκλαση της θεματικής της πρώτης ταινίας. Το πραγματικά αβίαστο γέλιο προκύπτει από την οικειότητα: γνώριμοι χαρακτήρες, παρωδίες διαφημίσεων, αναφορές σε παλιές ταινίες της Disney ελαφρώς παραποιημένες για χάρη στιγμιαίου χιούμορ.
Η κορύφωση της ιστορίας, προβλέψιμη βάσει των κανόνων του είδους, αποκαλύπτει τα κίνητρα του Γκάρυ και φέρνει στο φως την αλήθεια. Είναι μια ικανοποιητική αλλά όχι συνταρακτική λύση, που λειτουργεί περισσότερο ως εκτόνωση της έντασης και επιστροφή στην τάξη παρά ως ανατροπή των δεδομένων. Ωστόσο, η θεματολογία γύρω από την προκατάληψη απέναντι στα ερπετά και η προσπάθεια οικοδόμησης μιας πιο δίκαιης κοινωνίας προσθέτουν βάρος και επικαιρότητα.
Το δυνατότερο σημείο του φινάλε δεν είναι η σύλληψη του κακού, αλλά η κοινή διαδρομή της Τζούντυ και του Νικ. Επιβιώνουν από τις δοκιμασίες πιο δεμένοι, πιο ώριμοι και πιο ειλικρινείς — όχι πλέον μόνο ως συνεργάτες, αλλά ως δύο χαρακτήρες που στηρίζουν ο ένας τον άλλον με τρόπους που παλιότερα δίσταζαν.
Το «Ζωούπολη 2» δεν αποτελεί απλή επανάληψη της πρώτης ταινίας, αν και προκύπτει από όσα εκείνη καθιέρωσε. Είναι πιο σκοτεινή, πιο ώριμη και πιο κοινωνικοπολιτικά εξερευνήσιμη (αν και σε βασικό επίπεδο), αλλά πάντα μέσα σε ασφαλή πλαίσια που δεν τολμούν να «σπάσουν αυγά». Ίσως να της λείπει η εκρηκτική φρεσκάδα του πρωτότυπου, όμως κερδίζει σε συναισθηματική ειλικρίνεια, στη διεύρυνση του κόσμου της και στην εξερεύνηση θεμάτων όπως η εμπιστοσύνη, οι προκαταλήψεις και η συνύπαρξη διαφορετικών ειδών. Τιμά την κληρονομιά της Ζωούπολης και προσφέρει κάτι αξιόλογο — έστω κι αν δεν γίνεται αλησμόνητο.
