Να κάνεις βόλτες. Μεγάλες βόλτες. Βγάζουν και το σώμα και το πνεύμα από την ακινησία τους. Γερνάς γιατί τεμπελιάζεις
Ξύπνησα γύρω στις εφτάμιση. Όταν κοιμάμαι σχετικά νωρίς, πριν από τις δυο, ξυπνάω εκείνη την ώρα. Άλλες φορές το βράδυ σβήνω το φως, μισοκοιμάμαι, αλλά καμιά φοράω ξυπνάω. Έτσι κι αλλιώς κοιμάμαι με την τηλεόραση ανοιχτή. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω ότι παίζει. Δεν μ` ενδιαφέρει και πολύ. Το μυαλό μου ξεκουράζεται ή όταν κοιμάμαι ή όταν βλέπω κάτι στην τηλεόραση. Ακόμα καλύτερα στον κινηματογράφο. Για κάποια ώρα παρακολουθώ μια άλλη ζωή. Οποιαδήποτε. Δεν έχει σημασία. Το σενάριο είναι κι εκεί γραμμένο όπως και στην δική μου ζωή. Όπως και στην δική σου. Μην σε παρασύρει που αυτό που βλέπεις τριγύρω σου μοιάζει τόσο αληθοφανές και “ολοκληρωτικό”. Δεν είναι. Αλλά εσύ νομίζεις πως είναι. Θα μάθεις . Με τον καιρό.
Άνοιξα λίγο ακόμη το μισάνοιχτο παράθυρο. Κοιμάμαι με το παράθυρο λίγο ανοιχτό. Δεν ξέρω γιατί. Απλώς το προτιμώ από το να είναι κλειστό. Ο ήλιος έξω ήταν λαμπερός, αλλά μπορούσα να αισθανθώ τον κρύο αέρα που έμπαινε. Όταν ο αέρας είναι από τον βοριά και συνήθως έχει και υψηλή πίεση η ατμόσφαιρα, το “σύστημα” μου ξυπνάει καλύτερα και γενικά έχει καλύτερη συμπεριφορά. Αντίθετα όταν έχει νοτιά και η πίεση είναι χαμηλή, δεν ξυπνάει κανονικά.
Κρύο. Όχι πολύ. Λίγο. Τι να βάλω; Στην Ελλάδα δεν ξέρεις τι να φορέσεις. Και ο καιρός- όπως και όλα σχεδόν τα άλλα- δεν είναι αξιόπιστος. Φεύγω από το σπίτι και κάνει κρύο, πάω πάρα κάτω και κάνει ζέστη. Για αυτό έχω βρει το ντύσιμο “αγκινάρα”. Βάζω ένα τη-σερτ ή ένα πουκάμισο, από πάνω ένα ελαφρύ μπουφάν και από πάνω ένα πιο βαρύ μπουφάν. Έτσι είμαι προετοιμασμένος για τα πάντα. “Παντός καιρού” που λένε. Αν πάρα κάτω κάνει ζέστη βγάζω το ένα μπουφάν. Ή το άλλο μπουφάν. Ή και το ένα και το άλλο. Παλιότερα μου άρεσε να παίζω τένις και με βροχή. Και με χιόνι. Και με τον ήλιο ντάλα. Και τώρα θα μου άρεσε αλλά δεν προλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω τι δουλειά είναι αυτή που κάνω. Πρέπει να είσαι εκεί πρωί, μεσημέρι. βράδυ, Χριστούγεννα, Πάσχα, Κυριακές, αργίες. Δεν έχει σημασία όμως. Θα περάσει κι αυτό και μετά θα βρεθώ να κάνω κάτι άλλο. Αυτό λέει το σενάριο, οπότε σαν καλός και ευσυνείδητος ηθοποιός παίζω τον ρόλο μου.
Το σενάριο επίσης αυτό τον καιρό λέει πως κάνω βόλτες με τα πόδια. Μεγάλες βόλτες. Καλά,όχι και τόσο μεγάλες. Μην τα παραλέω κιόλας. Ανάμεσα στα δυο με τέσσερα χιλιόμετρα, ανάλογα με το που θα κάτσω για καφέ.
Παλιότερα, πολύ παλιότερα, γύρω στο 1978, η ζωή μου ήταν απλούστερη από ωράρια. Γύριζα από το γραφείο γύρω στις 3 και αυτό ήταν όλο. Είχα ανακαλύψει τότε τα βιβλία το Tolkien , τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Τα είχα διαβάσει κατ` ευθείαν από την αγγλική έκδοση. Δεν έτυχε ποτέ να διαβάσω την ελληνική έκδοση και δεν ξέρω πως ήταν μεταφρασμένα. Αλλά στα αγγλικά, ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα κάποιον συγγραφέα, που το γράψιμο του ήταν “μαγικό”. Δεν ήταν απλώς ένα ωραίο και συναρπαστικό βιβλίο-για την ακρίβεια δεν ήταν ένα αλλά τέσσερα μαζί με το Χόμπιτ- είχε κάτι στην γραφή του ο Τόλκιν, που μόνο ως “μαγικό” μπορώ να το χαρακτηρίσω. Ήταν οι λέξεις που χρησιμοποιούσε , αλλά και μαζί κάτι άλλο, που κάτι έμπαινε μέσα σου και σε άγγιζε βαθιά. Θυμάμαι ακόμη μια μικρή φράση από τότε . ” He had something around him, that was telling you, that he was more than the eyes could see”- “Είχε κάτι επάνω του, που σου έλεγε πως ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που μπορούσαν να δουν τα μάτια”.
Ήταν τότε που είχα αρχίσει να κάνω βόλτες. Μεγάλες βόλτες. Δεν περπατούσα στην πόλη. Πήγαινα στα δάση. Ανέβαινα ανηφόρες, κατέβαινα κατηφόρες. άλλοτε από τα μονοπάτια και άλλοτε πέρα από τα μονοπάτια. Ο κόσμος είναι διαφορετικός όταν το περπατάς με τα πόδια. Συναντούσα μικρές μαγικές λίμνες και μυστικά ποτάμια. Και τα πλάσματα του δάσους. Όχι τα ζώα. Αυτά τα άλλα που περιφέρονται στα δάση. Υπάρχουν παντού πλάσματα που περιφέρονται, αλλά στα δάση και μέσα στην ησυχία τα αντιλαμβάνεσαι καλύτερα.
Το περπάτημα, όταν κρατάει αρκετή ώρα, έχει μια ιδιότητα που δεν έχει κανένα άλλο είδος σωματικής άσκησης. Μετά από κάποια ώρα αντιλαμβάνεσαι πόσο διαφορετικά και ξεχωριστά πράγματα είναι το σώμα και το μυαλό σου. Αν περπατήσεις κάμποση ώρα έχεις την εντύπωση πως είσαι ένας “επιβάτης” κάπου μέσα στο μυαλό σου και ότι το σώμα σου είναι ένα ξεχωριστό πράγμα, ένα “όχημα” που σε μεταφέρει. Και μετά από κάποια ώρα αντιλαμβάνεσαι και σε ποια φάση βρίσκεται η ψυχή σου. Αν είναι ήσυχη ή αν είναι ανήσυχη. Και αν συνεχίσει να περπατάς λίγο ακόμα θα ανακαλύψεις πως “αποτελείσαι” από τρία διαφορετικά πράγματα. Από το Σώμα, το Μυαλό και την Ψυχή. Είμαστε πολύπλοκες οντότητες, αλλά κάθε μέρος της είναι συνδεδεμένο με τα υπόλοιπα. Και ότι για να συνεχίσεις να λειτουργείς σε αρμονία πρέπει να τα φροντίζεις και τα τρία. Αν εγκαταλείψεις το ένα από αυτά, αυτό που θα εγκαταλείψεις, θα παρασύρει και τα υπόλοιπα στην πτώση του. Δεν γερνάς μόνο επειδή πέρασαν τα χρόνια. Γερνάς επειδή εγκατέλειψες νωρίς.
Νομίζεις πως η ζωή είναι αυτό που βλέπεις τριγύρω με εσένα μέσα σ` αυτό. Αλλά δεν είναι. Αυτό που βλέπεις τριγύρω σου, είναι η φαντασίωση μέσα στην οποία αποφάσισες να δοκιμαστείς. Είναι πολύ αιχμηρή και γεμάτη επικίνδυνες γωνίες αυτή η φαντασίωση σου που αποκαλείς “πραγματικότητα”. Και αν αποφασίσεις να αναμετρηθείς μαζί της θα δεις πως είναι ένας πολύ ισχυρός “αντίπαλος”.
Αν θέλεις να το δοκιμάσεις αυτό, πρέπει να κάνεις πολύ μεγαλύτερες βόλτες. Να αφήσεις όλες τις ασφάλειες και όλα τα δεδομένα της ζωής σου. Πρέπει να περπατήσεις μακριά. Πέρα από φαράγγια και ποτάμια που εμποδίζουν τον δρόμο σου. Εκεί που ζουν ο Χρόνος και ο Θάνατος. Και θα πας πέρα από αυτά, γιατί κι αυτά είναι μέρος της φαντασίωσης σου.
Κι εκεί πέρα μακριά, πέρα απ` όλα, καθώς θα κάνεις βόλτες, μεγάλες βόλτες, αν είσαι τυχερός θα συναντηθείς με αυτό που ορίζει τα πάντα…
