Σοφία Λόρεν, Μόνικα Μπελούτσι, Τζόρτζια Τσάπμαν είναι κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Πριν μερικά χρόνια, η περίπτωση του σκηνοθέτη Χάρβεϊ Γουάινσταιν– που εκμεταλλευόμενος τη δύναμη της θέσης του, κακοποίησε σεξουαλικά πολλές γυναίκες- κυριαρχεί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Εκείνη την εποχή ο Χάρβεϊ ήταν παντρεμένος για μια δεκαετία με την 41χρονη -τότε- Τζόρτζια Τσάπμαν. Μια πανέμορφη γυναίκα, πρώην μοντέλο, ηθοποιός και νυν σχεδιάστρια μόδας. Μαζί μάλιστα, είχαν αποκτήσει δυο παιδιά.
Κι εκεί είναι που αναρωτήθηκα “Μα τί έψαχνε τελικά να βρει αυτός ο `άνθρωπος ` στις άλλες γυναίκες, αφού είχε στο σπίτι του μια καλλονή με προσωπικότητα και μάνα των παιδιών του;”
“Είναι αρρωστημένη η συμπεριφορά του καθώς όχι μόνο την απατούσε αλλά βίαζε και κακοποιούσε τόσες γυναίκες “, θα πει κάνεις… Κι αυτή είναι η αλήθεια.
Ωστόσο, υπάρχουν τριγύρω μας τόσες και τόσες περιπτώσεις “φυσιολογικών” ανθρώπων που μπορεί να μην είναι βιαστές, αλλά η απιστία είναι για εκείνους τρόπος ζωής. Και ας έχουν την ωραιότερη γυναίκα στο πλευρό τους…
Κάποιες από τις γνωστές περιπτώσεις άπιστων συζύγων είναι αυτή του Κάρλο Πόντι, ο οποίος απατούσε συστηματικά μια από τις ωραιότερες, πιο σέξυ γυναίκες όλων των εποχών… Τη Σοφία Λόρεν.
Μια ακόμα περίπτωση -πιο πρόσφατη- είναι αυτή της Μόνικας Μπελούτσι και του Βενσάλ Κασέλ.
Γιατί άραγε είναι άπιστοι κάποιοι άνδρες; (υπάρχουν και γυναίκες άπιστες- σε κάποιο άλλο άρθρο ίσως αναφερθώ σε εκείνες)
Ο “άπιστος” μπορεί να θεωρεί πως με την απιστία ανανεώνεται, ότι αρέσει, ότι είναι ποθητός και σε άλλη γυναίκα. Αδιαφορει για το αν η γυναίκα του είναι πιο όμορφη ή πιο έξυπνη από την ερωμένη. Σημασία, για εκείνον, έχει ότι μαζί της υπάρχει η σιγουριά της μονιμότητας. Τη θεωρεί πως είναι η δεδομένη σχέση και θέλει κάτι διαφορετικό, έτσι για αλλαγή, για επιβεβαίωση. “Κάθε μέρα η “creme brulee”, είναι βαρετή” σκέφτεται. Και ρισκάρει να χάσει τα πάντα, επιλέγοντας ένα απλό “ζελέ”.
Η απιστία δεν είναι ένα ατύχημα “ουπς γλίστρησα και βρέθηκα στο κρεβάτι με μια άλλη γυναίκα”. Είναι μια πράξη που σχεδιάστηκε με πλήρη επίγνωση ότι θα μπορούσε να οδηγήσει τη σχέση ή το γάμο του στο χωρισμό.
Σύμφωνα με στατιστικές, οι ισχυροί άνδρες ή αναγνωρίσιμοι (διάσημοι), έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να απιστήσουν. Ίσως γιατί κάπου “τρελαίνονται” και νομίζουν ότι μπορεί να τα έχουν όλα στη ζωή τους. Και στο τέλος, το πιθανότερο να μείνουν μόνοι τους…
Ωστόσο, υπάρχουν και περιπτώσεις που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Όπως ο πιο γοητευτικός άνδρας όλων των εποχών, ο Πωλ Νιούμαν, ο οποίος παρέμεινε πιστος στην ίδια γυναίκα, τη σύζυγο του Τζόαν Γούντγουορντ για πολλά χρόνια χρονια- μέχρι το τέλος του. Τριγύρω του χιλιάδες πειρασμοί, αλλά εκείνος ήξερε να αγαπά αληθινά.
Σίγουρα υπήρξαν και δυσκολίες κατά τη διάρκεια του έγγαμου βίου τους. Η Γούντγουρντ έπρεπε να συνηθίσει να ζει στη σκιά της φήμης του συζύγου της. Τί έλεγε ο Νιούμαν χαριτολογώντας όταν τον ρωτούσαν πώς κατάφερνε να μένει πιστός στη σύζυγό του: “για ποιό λόγο να ψάχνω για χάμπουργκερ έξω, όταν έχω μπριζόλα στο σπίτι μου;”
Πού οφείλεται όμως αυτή η παθολογική απιστία που στην ψυχολογία ονομάζεται ως το “σύνδρομο του Δον Ζουάν”; Ο μεγάλος γυναικοκατακτητής, ήταν πάρα πολύ ανασφαλής. Πού μπορεί άραγε, να οφείλεται αυτή η ανασφάλεια;
Σύμφωνα με τους επιστήμονες η κατάκτηση πολλών γυναικών από έναν άντρα, στα πρότυπα του Δον Ζουάν, δηλώνει στην ουσία απέχθεια προς το γυναικείο φύλο και εκδικητικότητα, και όχι λατρεία-όπως κάποιοι πιστεύουν. Γιατί αυτό; Γιατί ο άντρας που προσπαθεί να κατακτήσει τις πολλές γυναίκες, ξέρει από την αρχή πως θα τις εγκαταλείψει. Οπότε, ξέρει και ότι θα τις πληγώσει!Δεν είναι ότι απλά προσπαθεί να κάνει σεξ, προσπαθεί να τις κάνει να τον αγαπήσουν, και μετά να τις αφήσει… Γιατί όμως να κάνει κάτι τόσο ψυχοφθόρο και παράλογο; Γιατί θέλει να εκδικηθεί μία γυναίκα; Σύμφωνα με έρευνες, ο άπιστος θέλει να εκδικηθεί τη μητρική φιγούρα σε κάθε γυναίκα. Προφανώς γιατί ο ίδιος έχει βιώσει πιθανόν, ένα βίαιο και τραυματικό χωρισμό από τη μητέρα του.
Αυτό ως προς την εκδικητική ψυχολογία του άπιστου. Η απιστία όμως σε γενικές γραμμές έχει σαν βάση της το γενετήσιο ένστικτο. Η εντολή της φύσης ήταν από τότε που το ανθρώπινο είδος εμφανίστηκε στην Γη, για τους μεν άνδρες να πηγαίνουν με όσες περισσότερες γυναίκες γινόταν και για τις γυναίκες επίσης με όσους περισσότερους άνδρες γινόταν. Ο λόγος ήταν το ότι σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Φύσης, στις τόσες συνευρέσεις υπήρχε η πιθανότητα για την γυναίκα να τεκνοποιήσει. Γι αυτό και η σοφή Φύση δημιούργησε τον έρωτα. Ο έρωτας δέσμευε και τα δυο μέλη του ζεύγους. Και η σοφή Φύση το έκανε έτσι ώστε ο έρωτας να λειτουργεί τουλάχιστον για όσο διάστημα θα χρειαζόταν η γυναίκα να συλλάβει, να κυοφορήσει, να γεννήσει και να μπορέσει πάλι να σταθεί στα πόδια της για να φροντίσει και μόνη της αν χρειαζόταν το παιδί της. Σύμφωνα με μια έρευνα που είχε δημοσιεύσει το Time το 1993, ο έρωτας στο ανθρώπινο είδος διαρκεί γύρω στα 3 χρόνια. Πριν η και μετά από αυτό μπορεί να μεταβληθεί σε αγάπη. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Στη συνέχεια όμως παρενεβλήθησαν και άλλοι παράγοντες, όπως το ότι το αντρικό φύλο ήταν κατά τεκμήριο δυνατότερα και στην συνέχεια το ότι η οικονομική δύναμη ήταν στα χέρια των ανδρών. Έτσι μια και το ανδρικό φύλο ήταν κυρίαρχο διατήρησε το δικαίωμα της απιστίας για τον εαυτό του. Ένας άνδρας μπορούσε να πηγαίνει με πολλές γυναίκες και αυτό συνήθως αποτελούσε απόδειξη του ανδρισμού του και της όποιας γοητείας ασκούσε στο λεγόμενο “ασθενές” φύλο. Αντιθέτως μια γυναίκα που θα διέπραττε το “αμάρτημα” της απιστίας, όχι μόνο θεωρείτο πόρνη, αλλά πολλές φορές την οδηγούσε και στον θάνατο.
Στις μέρες μας τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Πολλοί άνδρες όμως διατηρούν την κεκτημένη ταχύτητα από το παρελθόν. Οι γυναίκες από την άλλη μεριά, μια και από την δεκαετία του `50 έχουν μπει πια μαζικά στον χώρο της εργασίας, έχουν αμφισβητήσει τα ανδρικά “κεκτημένα δικαιώματα” στο θέμα του ερωτισμού και επιζητούν να κρίνονται στο θέμα με τον ίδιο τρόπο που κρίνονται και οι άνδρες. Είναι άλλο θέμα το αν και οι ίδιες οι γυναίκες βρίσκουν σωστή την εξομοίωση με τον άνδρα. Είναι θέματα που θα τα λύσει ο χρόνος και οι κοινωνικές συνθήκες.
Η περίπτωση του Χάρβευ Γουάινστάϊν, ήταν ένα θέμα αυτοτελές. Ο Γουάινστάϊν ανήκει σε εκείνη την θλιβερή κατηγορία των ανδρών που εκμεταλλεύονται την θέση τους για να ρίξουν μια γυναίκα στο κρεβάτι. Είναι κατά κάποιο τρόπο ένας συγκεκαλυμμένος βιασμός, ακόμα κι αν γίνεται με την συγκατάθεση του θύματος, που ίσως έτσι θεωρούσε ότι μπορούσε να εξασφαλίσει μια καριέρα ή και τελικά την εξασφάλισε. Η διαγωγή του Γουάινσταϊν εκτός από θλιβερή είναι και εγκληματική και μάλλον έτσι θα την αντιμετωπίσει και η δικαιοσύνη. Ίσως καταλήξει στην φυλακή, ίσως και όχι. Ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του θα πάει στην σύζυγο του. Και ίσως αυτό να τον πονέσει περισσότερο.
