Μια φωτογραφία τραβηγμένη από δορυφόρο δείχνει το ανατριχιαστικό παρόν της Αττικής που οδεύει σταδιακά προς την ερημοποίηση. Από φέτος θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό, όταν αναπνέουμε.
Σήμερα το πρωί διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο στην Καθημερινή γραμμένο πολύ καλά από Ηλιάνα Μάγρα και με τίτλο Ακόμη πιο ζεστή η Αθήνα χωρίς το δάσος της Πάρνηθας.
Σύμφωνα με το άρθρο που ο υπότιτλος του λέει ότι το λεκανοπέδιο χάνει τον φυσικό ρυθμιστή του μικροκλίματος του, οι φετινές πυρκαγίες στην Πάρνηθα έκαψαν ακόμη μεγαλύτερη έκταση και από ότι είχε κάψει η μεγάλη πυρκαγιά του 2007. Φέτος πράγματι σύμφωνα με τις επίσημες εκθέσεις κάηκαν 59,000 στρέμματα, ενώ το 2007 είχαν καεί 56.000 στρέμματα.
Θυμάμαι εκείνη την μεγάλη πυρκαγιά του 2007, που πραγματικά είχε φέρει ένα σφίξιμο σε όλους μας, καθώς η Πάρνηθα, που ως τότε ήταν ολοπράσινη, ήταν μια χαρά για τα μάτια μας, αλλά και συχνά για τα πόδια μας. Ήταν το βουνό που μικρός πήγαινα για ομαλή ορειβασία – μην φανταστείτε τίποτα αναρριχήσεις – με τον πατέρα μου. Παίρναμε τα μονοπάτια που αν ήξερες τα κατατόπια, σε οδηγούσαν σε όποιο σημείο του βουνού ήθελες. Ο πατέρας μου που στα 55 του ανακάλυψε την ορειβασία, με τους φίλους του στον ορειβατικό σύνδεσμο, ξεκινούσαν από την βορεινή πλευρά της Πάρνηθας, ανέβαιναν όλο το βουνό και κατέβαιναν από την πλευρά που κοιτάζει προς την Αθήνα. Άλλες φορές ξεκινούσαν από την Αγία Παρασκευή σκαρφάλωναν στον Υμηττό και προς το βραδάκι του συναντούσαμε κάπου στην Βάρκιζα.
Η Αθήνα την εποχή εκείνη ήταν πολύ μικρότερη από τα σημερινά όρια της και υπήρχε αρκετό πράσινο τριγύρω από τα όρια της τότε Αθήνας. Το Ψυχικό ήταν ακόμη μακριούτσικα, ενώ η Εκάλη ήταν πολύ μακριά.
Σήμερα η Αθήνα αρχίζει από τους Θρακομακεδόνες και τελειώνει στην Βουλιαγμένη.
Εκείνο όμως που τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή μου ήταν και η φωτογραφία που είχε για εικονογράφηση.
Σαν πλαίσιο υπήρχε μια μεγαλύτερη φωτό, ενώ σε μικρότερη ένθετη φωτογραφία υπήρχε η απεικόνιση ολόκληρου του λεκανοπεδίου.
Και είναι , ήδη φανερά τα δείγματα ενός λεκανοπεδίου, που από την χωρίς όρια και σχέδιο δόμηση έχει μετατρέψει το μεγαλύτερο μέρος του λεκανοπεδίου σε τσιμέντο, ενώ η τραγική αλήθεια από τις πυρκαγιές του 2007 και όσες υπήρξαν ενδιάμεσα σε διάφορα σημεία του, μέχρι να φτάσουμε στην φετινή του 2023, σταδιακά αλλά μεθοδικά οδηγεί προς την ανατριχιαστική ερημοποίηση.
Ο Υμηττός έχει εδώ και πολλά χρόνια χάσει το μεγαλύτερο μέρος της βλάστησης του, ενώ οι πυρκαγιές που εκδηλώνονται κατά καιρούς καίνε και όσες προσπάθεις αναδάσωσης γίνονται, ενώ σε κάπως λιγότερη έκταση το ίδιο συμβαίνει και στην Πεντέλη.
Η Πάρνηθα ήταν για χρόνια ο πνεύμονας της Αθήνας και το στοιχείο που εμπόδιζε πολλές μεγάλες βροχές να μετατραπούν σε μεγάλες πλημμύρες.
Φέτος δεν θα είναι το ίδιο, Καθώς κάηκε η μεριά του βουνού που ακουμπάει τα δυτικά προάστια της Αθήνας, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά το πόσο χειρότερα θα είναι τα πράγματα.
Από μία άποψη η Αθήνα είναι μάλλον η πρώτη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που οδεύει προς την ερημοποίηση της.
Είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ κάτι που θα μπορούσε να αντιστρέψει αυτήν την πορεία.
Όταν το μόνο που χρειάζεται είναι ένας αναπτήρας και λίγα ξερόκλαδα, για να κάψεις ένα ολόκληρο βουνό, οι εμπρησμοί θα σταματήσουν μόνο όταν δε έχουν τίποτα άλλο να κάψουν…
