Η Έλλη Λαμπέτη έφυγε από τη ζωή στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983.
΄Ελλη Λαμπέτη & Μάνος Κατράκης…
Εκείνη ήταν μία από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες ηθοποιούς, από τις πιο όμορφες γυναίκες που γεννήθηκαν στην χώρα, με το ομορφότερο ψεύδισμα του ελληνικού θεάτρου.
Από μικρή είχε ιδιαίτερη αγάπη για τις τέχνες που την οδήγησε στο μαγικό κόσμο του θεάτρου. Ωστόσο, από την πρώτη της κιόλας προσπάθεια, θα αντιμετωπίσει δυσκολίες… Το 1941, στις 25 Σεπτεμβρίου, η Λαμπέτη απορρίπτεται παμψηφεί από την αρμόδια επιτροπή της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Ανάλογη αρνητική αντιμετώπιση θα έχει και στην σχολή της Μαρίας Κοτοπούλη, στην επιτροπή της οποίας βρίσκεται και ο Δημήτρης Χορν.
Η Λαμπέτη, όμως, γεννήθηκε με άστρο…. Ένας καλός φίλος της Κοτοπούλη την πείθει να αναστείλει την απορριπτική απόφαση της επιτροπής…
Εκείνος ήταν μέγας ηθοποιός της ελληνικής σκηνής με την εκπληκτική χροιά της φωνής. Μαζί με τους Βεάκη, Ροζάν και Μινωτή αποτέλεσαν τους μεγάλους ρολίστες της μέσης τριακονταετιας του 20ου αιώνα στην Ελλάδα. Συνεργάστηκε με σπουδαίους καλλιτέχνες, ανάμεσά τους οι : Μ.Βολανάκης, Μ.Θεοδωράκης, Ελ.Χατζηαργύρη, Αν.Βαλάκου, Μ.Μερκούρη, ενώ συμμετέσχε σε πολλές εκδηλώσεις.
Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις εκπληκτικές αναγνώσεις του σε κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας με την ανεπανάληπτη φωνή του.
Κάποτε, αυτές οι δύο σπουδαίες προσωπικότητες συναντήθηκαν στην ελληνική σκηνή σε ένα εκπληκτικό θεατρικό έργο… Οι ερμηνείες τους ήταν μοναδικές…
Πρόκειται για τη “Φθινοπωρινή Ιστορία” του Αλεξέι Αρμπούζωφ, ένα έργο-ύμνο στην στην αγάπη για τις απλές χαρές της ζωής που μας δίνονται απλόχερα όταν έχουμε δίπλα μας όταν επιλέγουμε να τη μοιραστούμε με ένα σωστό σύντροφο.
H ιστορία του περιστρέφεται γύρω από το -ίσως- πιο κρίσιμο ζήτημα της εποχής μας. Ποιό; Tην έλλειψη εμπιστοσύνης, συντροφικότητας και αληθινής, ουσιαστικής αγάπης. Ήρωές του δύο άνθρωποι που μπορεί να έχουν ζήσει πολλές εμπειρίες στη ζωή τους, ωστόσο είναι ιδιαίτερα μοναχικοί…
Ο Ροντιόν είναι ένας άντρας σοβαρός, τυπικός αλλά και οξύθυμος. Έχει χάσει τη γυναίκα του σε δυστύχημα και από τότε έχει επιλέξει να ζει μόνος του, έχοντας αφοσιωθέι στην ομαλή λειτουργία του θεραπευτηρίου στο οποίο είναι αρχίατρος.
Η Λίντια είναι μια πρώην αρτίστα, ευχάριστη κι εξωστρεφής. Λατρεύει να απολαμβάνει κάθε στιγμή της ζωής της παραβαίνοντας έτσι όλους τους κανόνες του θεραπευτηρίου.
`Ερχεται, λοιπόν, η όμορφη στιγμή που συναντώνται τυχαία… Ξεκινούν με μια οριακά κωμική σύγκρουση, υποβόσκει όμως μια περίεργη χημεία που τους ενώνει… Οι διάλογοί τους είναι συνεχείς, κάνοντας αναδρομές στο παρελθόν… Καταφέρνουν τελικά να φτάσουν στο σημείο όπου δημιουργούν γέφυρες μεταξύ τους…
Τότε ανακαλύπτουν κάτι σπουδαίο… Και οι δύο έχουν την ίδια ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία, διατηρώντας όμως τόσο τη μοναδικότητα όσο και τη διαφορετικότητά τους μέσα στη σχέση. Μια ανάγκη, άλλωστε, που κάθε άνθρωπος έχει… Να αγαπήσει και να αγαπηθεί…
“…Μας μίλησε για τη “Φθινοπωρινή Ιστορία” του Αρμπούζωφ, που έπαιξε με την Έλλη Λαμπέτη. Η ερμηνεία της καρδιακής προσβολής που απαιτούσε ο ρόλος του, τον κούραζε τόσο πολύ, που ένιωθε πως κάθε βράδυ θα πέθαινε πραγματικά.
Η άλλη υπέροχη σκηνή, στο ίδιο έργο, ήταν όταν ο Μάνος βρισκόταν με τη μοναδική Έλλη Λαμπέτη στο νεκροταφείο. Πάνω στο μνήμα της γυναίκας του υπήρχε κάθε μέρα ένα ολόφρεσκο τριαντάφυλλο. Η Λαμπέτη έσκυβε να το αγγίξει και ο Μάνος, μ’ εκείνη τη βαθιά, μοναδική φωνή του, της έλεγε:
“Μην αγγίζετε, παρακαλώ, αυτό το λουλούδι”.
