Αναγνωρίζεται ως ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του Χόλιγουντ, δημιουργώντας μεταξύ άλλων τα Pink Panther Theme, Two for the Road, Moon River, Breakfast at Tiffany`s. Eίναι λιγότερο γνωστό, ότι η ζωή του Henry Mancini ξεκίνησε σε μια ατσάλινη πόλη έξω από το Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια.
Το 2004 η Ταχυδρομική Υπηρεσία των ΗΠΑ εξέδωσε γραμματόσημο προς τιμήν του, απεικονίζοντας τον αείμνηστο συνθέτη με τη σκυτάλη στο χέρι, μπροστά από μια κινηματογραφική οθόνη. Μέσα σε περίπου 35 χρόνια, έγραψε μουσική για 81 ταινίες, κέρδισε 20 βραβεία Grammy και τέσσερα Oscar(ενώ ήταν υποψήφιος για 19). Είχε επίσης μια επιτυχημένη καριέρα σόλο ηχογράφησης, με περισσότερα από 30 εκατομμύρια αντίτυπα των άλμπουμ του που πουλήθηκαν παγκοσμίως.
Ο Mancini προετοιμαζόταν για την καριέρα του από τότε που άρχισε να παίζει πικολό σε ηλικία 8 ετών. Την ίδια χρονιά, ο πατέρας του τον πήγε στον κινηματογράφο για πρώτη φορά. «Ήξερα αμέσως ότι ήθελα να γράψω μουσική για ταινίες», είπε ο Mancini.
Καθώς μπήκε στην εφηβεία του, ο Μαντσίνι περνούσε ώρες στον ολοκαίνουργιο φωνογράφο της οικογένειας, μελετώντας διασκευές και γράφοντας μέρη από τους δίσκους της μεγάλης μπάντας των Benny Goodman και Artie Shaw. Μετά από μια θητεία στο Juilliard, υπηρέτησε την επαγγελματική του μαθητεία γράφοντας διασκευές και τραγούδια για τους Benny Goodman, Tex Beneke, Harry James, Buddy Rich, Jimmy Dorsey, Ann Miller, Jane Powell, Betty Hutton και πολλούς άλλους. Το 1952, προσκλήθηκε να ενταχθεί στο επιτελείο των εσωτερικών συνθετών στα Universal Studios.
Ο Mancini, ένας ήσυχος άντρας με ξερό μυαλό, ήθελε να λέει ότι οφείλει όλη αυτή την επιτυχία σε ένα μόνο κούρεμα.
Ήταν 36 ετών και μόλις είχε χάσει τη θέση του ως συνθέτης προσωπικού στη Universal. «Αν και ήμουν χωρίς δουλειά, είχα ακόμα το πάσο μου στο στούντιο», θυμάται στην αυτοβιογραφία του, Did They Mention the Music; «Πήγα μια μέρα, όχι για να δουλέψω, αλλά για να κουρευτώ και να γευματίσω. Αφού έκανα το κούρεμα, βγήκα στο φως του ήλιου και συνάντησα τον Blake Edwards και μερικούς άλλους άντρες. Μόλις είχαν τελειώσει μια συνάντηση στην οποία σχεδίαζαν μια τηλεοπτική εκπομπή.
«Σταθήκαμε κουβεντιάζοντας για λίγα λεπτά, και μετά ο Blake είπε: “Γεια, θα σε ενδιέφερε να κάνεις μια τηλεοπτική εκπομπή για μένα;” Όχι ακριβώς συγκλονισμένος με προσφορές, είπα, «Ναι. Πώς το λένε;». Peter Gunn».
Το κομψό θέμα νουάρ και η τυχαία μουσική που έγραψε ο Mancini για τη σειρά private eye (μαζί με τον Quincy Jones και τον Elmer Bernstein, επαναπροσδιόρισε τη χρήση της τζαζ στον κινηματογράφο) θα του έδιναν τον πρώτο του δίσκο με πωλήσεις εκατομμυρίων και θα πυροδοτούσαν μια μακρά, γόνιμη σχέση με τον συγγραφέα. Δημιουργήθηκαν ταινίες όπως το Breakfast at Tiffany`s, The Days of Wine and Roses και το εξαιρετικά δημοφιλές Pink Panther .
Ο Mancini μπορεί να απέδωσε την καλή του τύχη σε μια γλυκιά μέρα στο κουρείο, αλλά όπως είπε κάποτε ένας σοφός, «Η πιθανότητα ευνοεί το προετοιμασμένο μυαλό».
«Η πρώτη ταινία που έγραψα ήταν για μια σκηνή σε μια ταινία των Abbott & Costello που ονομάζεται Lost in Alaska», είπε ο Mancini. «Ήταν μια σεκάνς κατά την οποία ο Λου Κοστέλο δαγκώνεται στον κώλο από ένα καβούρι—πράγμα υψηλής ποιότητας. Αλλά πήρα την αποστολή στα σοβαρά».
Ενώ ο Mancini έμαθε την τέχνη του μέσα από μια σειρά από ταινίες B, συμπεριλαμβανομένων των Tarantula, Ma and Pa Kettle at Home, Veils of Baghdad and Rock, Pretty Baby, η παραμονή του στη Universal κορυφώθηκε σε αυτό που θεωρούσε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του, Touch of Evil, σε σκηνοθεσία Οrson Welles .
Μετά το Peter Gunn, το όνομα του Mancini ήταν σε όλη την οθόνη. Το 1961, ένα από τα πιο αγαπημένα του θέματα, το «Moon River», που γράφτηκε για το Breakfast at Tiffany`s, του έφερε το πρώτο του Όσκαρ.
Από το τραγούδι, που γράφτηκε για τον ελεύθερο χαρακτήρα της Audrey Hepburn, ο Mancini θυμήθηκε τη νύχτα που ο συνεργάτης του Johnny Mercer του τραγούδησε για πρώτη φορά τον στίχο. «Κάθε τόσο ακούς κάτι τόσο σωστό που σου προκαλεί ρίγη, και όταν τραγούδησε αυτή τη σειρά «huckleberry friend», το κατάλαβα. Δεν ξέρω αν ήξερε τι επίδραση είχαν αυτά τα λόγια ή αν ήταν απλώς κάτι που του ήρθε, αλλά ήταν συναρπαστικό».
Το πολυετές Mancini-Mercer, που ηχογραφήθηκε από περισσότερους από χίλιους διαφορετικούς καλλιτέχνες, οδήγησε σε συνεργασίες σε περαιτέρω πρότυπα soundtrack όπως το “The Days of Wine and Roses” και το “Charade”.
Στη συνέχεια, υπήρχε η μελωδία που θα γινόταν η υπογραφή του Mancini, «Theme from The Pink Panther».
«Είδα τον χαρακτήρα David Niven τον κλέφτη κοσμημάτων-φάντασμα, ως έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Ήταν ένας όμορφα γραμμένος ρόλος. Ήταν ευγενικός και εκλεπτυσμένος. Ο χαρακτήρας μου θύμισε ένα τραγούδι που ονομάζεται “Jimmy Valentine”. Υπήρχε μια σειρά από σκηνές στις οποίες ο David γλιστρούσε με τα δάχτυλα των ποδιών. Άρχισα να γράφω ένα θέμα για αυτόν—μία από τις λίγες φορές που έγραψα ένα θέμα πριν δω την πραγματική εικόνα. Αυτή η μουσική σχεδιάστηκε ως μουσική φάντασμα-κλέφτης, όχι για να είναι το θέμα του Ροζ Πάνθηρα».
Μετά τη δημιουργία του χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων πάνθηρα (από τους καλλιτέχνες David DePatie και Fritz Freleng), ο Mancini συνειδητοποίησε ότι η μελωδία του κλέφτη κοσμημάτων ήταν τέλεια για το καρτούν. Το χρησιμοποίησε και για τα δύο και γεννήθηκε ένα από τα πιο αγαπημένα και αναγνωρισμένα θέματα του Χόλιγουντ.
Μέχρι το 1965, την εποχή του πρώτου σίκουελ του Pink Panther, Shot in the Dark, το δροσερό, μελωδικό στυλ του Mancini τον είχε κάνει διάσημο.
Προς το τέλος της καριέρας του, αναλογίστηκε τον ρόλο του συνθέτη ταινιών και την ψηφιακή τεχνολογία που τότε άρχιζε να φέρει επανάσταση στη βιομηχανία.
«Με τη νέα τεχνολογία που εισέρχεται συνεχώς στα μέσα ενημέρωσης, οι συνθέτες ταινιών τοποθετούνται συνεχώς σε νέες μαθησιακές καταστάσεις. Αναγνωρίζοντας αυτό και συνειδητοποιώντας ότι κάποιος πρέπει να συμβαδίσει, υποστηρίζω, ωστόσο, ότι η πραγματική δημιουργική δύναμη βρίσκεται στο μυαλό και την καρδιά του συνθέτη».
