7 μαθήματα ζωής της κορυφαίας Γαλλίδας ηθοποιού, σκηνοθέτριας και σεναριογράφου με αφορμή την επέτειο των έξι χρόνων από τον θάνατό της, στις 31 Ιουλίου του 2017
“Η ζωή που είχες δεν είναι τίποτα. Αυτό που είναι σημαντικό είναι η ζωή που έχεις…” έλεγε η Ζαν Μορό η οποία με το θάνατό της, έξι χρόνια πριν, σκόρπισε θλίψη τόσο στους δικούς της ανθρώπους, όσο και σ`εκείνους που τη θαύμαζαν…
Η χαρισματική καλλιτέχνις γεννήθηκε το 1928 στο Παρίσι και ξεκίνησε την καριέρα της το 1947 στο θέατρο. `Εγινε βασικό στέλεχος της Κομεντί Φρανσαίζ την περίοδο 1947-1951 -τότε ήταν το νεότερο σε ηλικία μέλος αυτού του οργανισμού-, ενώ συνεργάστηκε με το Theatre National Populaire κι έκανε προσωπικούς θιάσους.
Η Ζαν Μορό είχε διακριθεί πολλές φορές. Κέρδισε το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο φεστιβάλ των Καννών (από κοινού με τη Μελίνα Μερκούρη) για το Μοντεράτο Καντάμπιλε, το BAFTA καλύτερης ξένης ηθοποιού για το Βίβα Μαρία και το Σεζάρ Α` γυναικείου ρόλου για το La vieille qui marchait dans la mer. Για τη συνολική της προσφορά, έλαβε τον Τιμητικό Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ Βενετίας, το Τιμητικό BAFTA της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, την Τιμητική Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου και το Τιμητικό Σεζάρ.
Επίσης, διετέλεσε Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών δύο φορές, το 1975 και το 1995, και Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Βερολίνου το 1983.
Ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα των Σαίξπηρ, Μολιέρου, Μαριβώ, Ζωρζ Φεντώ, Ιβάν Τουργκένιεφ, Αντρέ Ζιντ, Ζαν Κοκτώ, Τζωρτζ Μπέρναρ Σω, Τένεσι Γουίλιαμς, Πέτερ Χάντκε, Χάινερ Μύλερ. Επίσης, συνεργάστηκε με μεγάλους σκηνοθέτες. Ανάμεσά τους: ο Πήτερ Μπρουκ, ο Κλωντ Ρεζύ, ο Αντουάν Βιτέζ και ο Κλάους Μίκαελ Γκρύμπερ).
Στις μεγάλες θεατρικές επιτυχίες της συγκαταλέγονται ο ρόλος της Βέρα στο έργο του Ιβάν Τουργκένιεφ Ένας μήνας στην εξοχή (1947, σε ηλικία μόλις 19 ετών), ο ρόλος της Ελίζα Ντούλιτλ στο έργο του Τζωρτζ Μπέρναρ Σω Πυγμαλίων (1954), ο ρόλος της Μάγκι στο έργο του Τένεσι Γουίλιαμς Η λυσσασμένη γάτα (1957), ο ρόλος της Λούλου στο έργο του Φρανκ Βέντεκιντ Λούλου (1976), ο ρόλος της Τσερλίν στο έργο του Χέρμαν Μπροχ Η διήγηση της υπηρέτριας Τσερλίν (1986-1988), για το οποίο τιμήθηκε με βραβείο Μολιέρ α` γυναικείου ρόλου το 1988, και ο ρόλος της Σελεστίνας στο έργο του Φερνάρντο Ντε Ρόχας Η Σελεστίνα (1989).
Το 1949 έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο στο φιλμ Dernier amour. Πρωταγωνίστησε τόσο σημαντικές ταινίες και συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως ο Φρανσουά Τρυφώ, ο Λουί Μαλ, ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ και ο Ζαν Ρενουάρ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1991, έπαιξε στη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου -Το μετέωρο βήμα του πελαργού- στο ρόλο της Γαλλίδας συζύγου ενός εξαφανισμένου Έλληνα πολιτικού.
Ας θυμηθούμε κάποια αποφθέγματά της:
Η ηθοποιία έχει να κάνει με πολύ λεπτά συναισθήματα. Δεν βάζεις μια μάσκα. Κάθε φορά που ένας ηθοποιός παίζει, δεν κρύβεται. Εκθέτει τον εαυτό του.
Όλη η λογοτεχνία γίνεται αυτοβιογραφική, όταν ο συγγραφέας έχει πραγματικό ταλέντο.
Η επιτυχία είναι κάτι σαν απελευθέρωση ή σαν την πρώτη φράση μιας ερωτικής ιστορίας.
| Η ζωή που είχες δεν είναι τίποτα. Αυτό που είναι σημαντικό είναι η ζωή που έχεις. |
Τα γεράματα δεν σε προστατεύουν από τον έρωτα. Όμως ο έρωτας σε προστατεύει από τα γεράματα.
| Ελευθερία είναι η δυνατότητα να διαλέξεις εκείνον του οποίου θα γίνεις σκλάβος.
Η νοσταλγία είναι όταν θέλεις οι καταστάσεις να παραμείνουν ίδιες. Γνωρίζω πολύ κόσμο που παρέμεινε στα ίδια…
|
