Γράφει η Μανταλένα-Μαρία Διαμαντή
Η Emmeline Pankhurst γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1858 στο Moss Side του Μάντσεστερ. Η οικογένειά της ήταν ιδιαίτερα εύπορη και οι γονείς της ήταν και οι δύο πολιτικά ενεργοί. Το 1879 παντρεύτηκε τον δικηγόρο και υποστηρικτή του κινήματος της ψήφου των γυναικών, Richard Pankhurst. Ήταν ο συγγραφέας των νόμων περί ιδιοκτησίας παντρεμένων γυναικών του 1870 και του 1882, που επέτρεπε στις γυναίκες να διατηρούν τα κέρδη ή την περιουσία που είχαν αποκτήσει πριν και μετά το γάμο. Ο θάνατός του το 1898 ήταν ένα μεγάλο σοκ για την Emmeline.
Καθώς μεγάλωνε, η Emmeline παρατήρησε ότι τις γυναίκες τις αντιμετώπιζαν διαφορετικά από τους άνδρες και παρακινήθηκε να βοηθήσει να αλλάξει αυτό. Το 1889, η Emmeline ίδρυσε το Women`s Franchise League, το οποίο αγωνίστηκε για να επιτρέψει στις παντρεμένες γυναίκες να ψηφίσουν στις τοπικές εκλογές. Τον Οκτώβριο του 1903, μαζί με τις κόρες της Sylvia και Christabel, ίδρυσαν την Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών (WSPU).- μια οργάνωση που κέρδισε μεγάλη φήμη για τις δραστηριότητές της και της οποίας τα μέλη ήταν οι πρώτες που βαφτίστηκαν «σουφραζέτες». Οι κόρες της Emmeline, Christabel και Sylvia ήταν και οι δύο ενεργές στον σκοπό. Βρετανοί πολιτικοί, Τύπος και κοινό έμειναν έκπληκτοι από τις διαδηλώσεις, το σπάσιμο παραθύρων, τον εμπρησμό και τις απεργίες πείνας των σουφραζετών. Το 1913, η Emily Davison μέλος του WSPU σκοτώθηκε όταν έπεσε κάτω από το άλογο του βασιλιά στο Derby ως διαμαρτυρία για τη συνεχιζόμενη αποτυχία της κυβέρνησης να παραχωρήσει στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου.
Η Emmeline Pankhurst μνημονεύεται για τη σκληρή δουλειά της με το WSPU στον αγώνα να βοηθήσει να αποκτήσουν οι Βρετανίδες το δικαίωμα ψήφου.
Κοινωνική και Πολιτική Ένωση
Η WSPU ήταν μια ομάδα με επικεφαλής την Emmeline Pankhurst. Στόχος τους ήταν να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα ψήφου για τις γυναίκες. Η Emmeline έδωσε ομιλίες ενθαρρύνοντας τις γυναίκες να αναλάβουν δράση για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Διαμάχη
Το WSPU, εκείνη την εποχή, έγινε γνωστό ως «ριζοσπαστικό κόμμα», που σημαίνει ότι χρησιμοποίησαν ακραίες μεθόδους για να ακουστεί το μήνυμά τους. Επειδή αυτές οι μέθοδοι ήταν μερικές φορές βίαιες, τα μέλη της WSPU έγιναν οι πρώτες γυναίκες που χαρακτηρίστηκαν ως «σουφραζέτες». Όπως προαναφέρθηκε, τα μέλη έσπασαν τζάμια, κατέστρεφαν δημόσια περιουσία και ακόμη έβαζαν και πυρκαγιές. Αυτό έφερε πολλές γυναίκες σε μπελάδες με την αστυνομία και μερικές καταδικάστηκαν ακόμη και σε ποινή φυλάκισης, όπου τους φέρθηκαν πολύ άσχημα. Όταν οι ιστορίες κακής μεταχείρισης έφτασαν στις εφημερίδες, στην πραγματικότητα βοήθησε στην αύξηση της υποστήριξης για το κίνημα της σουφραζέτας.Όπως πολλές σουφραζέτες, η Emmeline συνελήφθη σε πολλές περιπτώσεις τα επόμενα χρόνια και έκανε η ίδια απεργία πείνας, με αποτέλεσμα τη βίαια σίτιση. Το 1913, ως απάντηση στο κύμα απεργιών πείνας, η κυβέρνηση ψήφισε αυτό που έγινε γνωστό ως νόμος «Γάτα και Ποντίκι». Οι κρατούμενοι που απεργούσαν πείνα αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι να δυναμώσουν ξανά και στη συνέχεια συνελήφθησαν ξανά.
Το 1914 ξεκίνησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Emmeline Pankhurst ενθάρρυνε τα μέλη της WSPU να θέσουν σε αναμονή τις διαδηλώσεις τους, προκειμένου να επικεντρωθούν στην πολεμική προσπάθεια. Η Emmeline ζήτησε από τις γυναίκες να αναλάβουν ρόλους σε εργοστάσια για να υποστηρίξουν τους άνδρες που πολεμούσαν. Σε απάντηση, η κυβέρνηση απελευθέρωσε όλους τις κρατούμενες του WSPU. Όταν τελείωσε ο πόλεμος το 1918, ο νόμος περί αντιπροσώπευσης του λαού , δίνοντας στις γυναίκες άνω των 30 ετών που κατείχαν περιουσία το δικαίωμα ψήφου.
Η Emmeline έφυγε από τη ζωή στις 14 Ιουνίου 1928, λίγο μετά την παραχώρηση στις γυναίκες ίσα δικαιώματα ψήφου με τους άνδρες (στα 21).
- Ακολουθεί απόσπασμα από έναν από τους σημαντικότερους λόγους της:
«…Τώρα, θέλω να πω σε εσάς που πιστεύετε ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να πετύχουν, φέραμε την κυβέρνηση της Αγγλίας σε αυτή τη θέση, ότι πρέπει να αντιμετωπίσει αυτήν την εναλλακτική: είτε οι γυναίκες πρέπει να σκοτωθούν είτε οι γυναίκες να έχουν την ψήφο . Ρωτάω τους Αμερικανούς άνδρες σε αυτή τη συνάντηση, τι θα λέγατε εάν στην πολιτεία σας αντιμετώπιζε αυτή την εναλλακτική, ότι πρέπει είτε να τους σκοτώσετε είτε να τους δώσετε την υπηκοότητά τους; Λοιπόν, υπάρχει μόνο μία απάντηση σε αυτή την εναλλακτική, υπάρχει μόνο μία διέξοδος – πρέπει να δώσετε σε αυτές τις γυναίκες την ψήφο.
Κέρδισατε την ελευθερία σας στην Αμερική όταν κάνατε την επανάσταση, με αιματοχυσία, θυσιάζοντας ανθρώπινη ζωή. Κερδίσατε τον εμφύλιο πόλεμο με τη θυσία της ανθρώπινης ζωής όταν αποφασίσατε να χειραφετήσετε τον νέγρο. Το έχετε αφήσει στις γυναίκες στη χώρα σας, οι άντρες όλων των πολιτισμένων χωρών το έχουν αφήσει στις γυναίκες, για να επιλύσουν τη σωτηρία τους. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο κάνουμε εμείς οι γυναίκες της Αγγλίας. Η ανθρώπινη ζωή για εμάς είναι ιερή, αλλά λέμε ότι αν θέλουμε να θυσιάζουμε κάποια ζωή, θα είναι δική μας. Δεν θα το κάνουμε μόνες μας, αλλά θα βάλουμε τον εχθρό στη θέση όπου θα πρέπει να διαλέξει μεταξύ να μας δώσει ελευθερία ή να μας δώσει το θάνατο.
Ιδού λοιπόν. Έρχομαι στα μεσοδιαστήματα της εμφάνισης στη φυλακή. Έρχομαι αφού έχω φυλακιστεί τέσσερις φορές βάσει του «Νόμου για τη Γάτα και το Ποντίκι», πιθανότατα θα επιστρέψω για να με συλλάβουν ξανά μόλις πατήσω το πόδι μου στο βρετανικό έδαφος. Έρχομαι να σας ζητήσω να βοηθήσετε για να κερδίσουμε αυτόν τον αγώνα. Αν τον κερδίσουμε, αυτόν τον πιο δύσκολο αγώνα, τότε, σίγουρα, στο μέλλον θα είναι ευκολότερο για τις γυναίκες σε όλο τον κόσμο να κερδίσουν τον αγώνα τους όταν έρθει η ώρα τους».
